ΑΡΧΕΙΟ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
Τα αρχειακά κατάλοιπα του Γιώργου Χειμωνά, μαζί με εκείνα της Λούλας Αναγνωστάκη, παραχωρήθηκαν στο Εργαστήριο Νεοελληνικής Φιλολογίας στις 15 Μαΐου 2018 από τον γιο τους, συγγραφέα Θανάση Χειμωνά. Τα αρχειακά κατάλοιπα του Χειμωνά περιλαμβάνουν χειρόγραφο και έντυπο υλικό (βιβλία, τεύχη περιοδικών και αποκόμματα εφημερίδων). Το χειρόγραφο υλικό αφορά σε λογοτεχνικά κείμενα και μεταφράσεις, σημειώματα, σκίτσα και επιστολές του Χειμωνά, όπως και επιστολές άλλων προσώπων προς τον Χειμωνά. Υπάρχουν επίσης πολλές φωτογραφίες του ίδιου και προσώπων του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντός του. Στο κείμενο του Ευριπίδη Γαραντούδη, «Ο Γιώργος Χειμωνάς μέσα από τα κατάλοιπα του αρχείου του», Το Βήμα, 26 Αυγούστου 2018, «Βιβλία», σ. 5, περιέχεται περιγραφή του αρχείου.
Ο Χειμωνάς γεννήθηκε στην παλιά πόλη της Καβάλας, στη συνοικία της Παναγίας, στις 16 Μαρτίου 1936. Σπόύδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1964 αναχώρησε, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, για το Παρίσι, όπου έμεινε μέχρι το 1967. Στο διάστημα αυτής της τριετίας μετεκπαιδεύτηκε στη νευρολογία, την ψυχιατρική και τη νευροψυχολογία. Το 1966 ολοκλήρωσε στη γαλλική γλώσσα και υποστήριξε επιτυχώς τη διατριβή του, Συνείδηση, Λόγος και Αφασία, με θέμα τη σχέση της συνείδησης και του λόγου μέσα από τη μελέτη της αφασίας. Το 1967, όταν επέστρεψε από τη Γαλλία στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου έζησε και εργάστηκε την υπόλοιπη ζωή του. Το 1969 άρχισε να εργάζεται στην Έδρα Νευρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, όπου αργότερα οργάνωσε το Νευροψυχολογικό Εργαστήριο, του οποίου ανέλαβε τη διεύθυνση, ασκώντας νοσηλευτικά, ερευνητικά και εκπαιδευτικά καθήκοντα, φτάνοντας μέχρι τη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή Νευρολογίας και Νευροψυχολογίας. Το 1972 απολύθηκε από το Αιγινήτειο Νοσοκομείο για «αντεθνική συμπεριφορά», κυρίως επειδή συμμετείχε στον τόμο Δεκαοκτώ κείμενα (1970), ενώ την ίδια χρονιά άνοιξε ιδιωτικό ιατρείο. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, επανήλθε στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο. Το 1997 ο Χειμωνάς παραιτήθηκε από τη θέση του στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο. Στη διάρκεια του 1998 νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παρίσι. Στα δύο επόμενα χρόνια η διαμονή του μοιραζόταν ανάμεσα στην Αθήνα και τη γαλλική πρωτεύουσα. Το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου του 2000 αναχώρησε για το Παρίσι. Στις 27 Φεβρουαρίου πέθανε ξαφνικά, βράδυ Κυριακής, στη μονάδα εντατικής νοσηλείας του νοσοκομείου Αμπρουάζ Παρέ της Βουλόνης, σε ηλικία 64 ετών.
Στη διάρκεια της ζωής του ο Χειμωνάς εξέδωσε εννέα πρωτότυπα πεζογραφικά έργα:
Πεισίστρατος, Θεσσαλονίκη 1960.
Η εκδρομή, Αθήνα, Κέδρος 1964.
Μυθιστόρημα, Αθήνα, Κέδρος 1966.
Ο γιατρός Ινεότης, Αθήνα, Κέδρος 1971.
Ο γάμος, Αθήνα, Κέδρος 1974.
Ο αδελφός, Αθήνα, Κέδρος 1975.
Οι χτίστες, Αθήνα, Κέδρος 1979.
Τα ταξίδια μου, Αθήνα, Κέδρος 1984.
Ο εχθρός του ποιητή, Αθήνα, Κέδρος 1990.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Χειμωνάς δημοσίευσε σειρά δοκιμιακών ιδίως κειμένων, αλλά και συνεντεύξεων, προκειμένου κυρίως να υποδείξει στους αναγνώστες της πεζογραφίας του τους τρόπους με τους οποίους δομείται η γραφή του και ποια είναι τα βαθύτερα νοήματά της. Τα σημαντικότερα από αυτά τα κείμενα εκδόθηκαν στα βιβλία:
Έξι μαθήματα για τον λόγο, Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία 1984.
Ο λόγος. Μάθημα έβδομο και τελευταίο: Ο χρόνος και το σύμβολο (με δύο εισαγωγικά σχόλια), Αθήνα, Εκδόσεις Ράππα 1985.
Η δύσθυμη Αναγέννηση. Όγδοο μάθημα για τον λόγο, Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία 1987.
Τα όνειρα της αϋπνίας. Το ιερατείο του ύπνου και η δια των ονείρων καύσις των αιρετικών της νύχτας, Αθήνα, Πλέθρον 1994.
Ποιον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ; Δημόσια κείμενα, Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη 1995.
Πλήρης καταγραφή της εργογραφίας του υπάρχει στο βιβλίο Πεζογραφήματα (Εισαγωγή-Επιμέλεια-Χρονολόγιο [βίου και έργου]: Ευριπίδης Γαραντούδης, Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτης 2005, σσ. 763-795).